125

Ξεκλείδωμα ρε φίλε.
Βαριέμαι.
Νιώθω κενό κενό κενό κενό κενό.
Θα ξεκινήσω με οτιδήποτε.
Να ενεργοποιηθω.
Απ' το τίποτα, καλύτερη η προσπάθεια.
Δεν ξέρω τι θέλω, τι κάνω και τι λέω.
Με εκνευρίζουν όλοι και όλα.
Θέλω χρώματα και γέλιο και ζωντάνια.

Πραγματικότις φίλε μου.
Ωσάν τον οχετό ξεχύνεται η σκατίλα.
Σαν καράβια που δεν βρήκαν στεριά.
Μαύρα και κόκκινα και μπλε ψαροκάικα.
Βαριούνται εγκυμοσύνες και καραμέλες βουτύρου.
Δεν ξέρουν τι λένε και όμως νομίζουν πως νιώθουν.
Νιώθουν τον αέρα στα πνευμόνια τους.
Τρίμματα τυρόπιτας στα αχαμνά τους.
Και όμως δεν μπορούν να σταματήσουν.
Κάτι τραχύ τους τραβάει απ' το πηγάδι.
Σαν να πηγαίνουν γυρίζουν,
άλλα κυρίως δεν ξέρουν τι λένε και νομίζουν πως λένε κάτι.
Γραπτά βλακείες γεμάτα μύξες.
Και ανώφελα νεφελώματα χορεύουν γύρω τους.
Τι λένε;
Αδιαφορούν και τραντάζονται.
Γέρνουν το κεφάλι και ένα κουκουνάρι πέφτει πάνω του.
Τι να είναι;
Κουκουνάρι σου είπα.
Όχι.
Πέφτει με ταχύτητα φωτός 70 γήινων χρονων.
Βρίσκουν λύσεις,
χαλαρώνουν δεσμούς,
και γέρνουν το κεφάλι αναρωτιώντας τι είναι η ζωή.